Wiadomo było jedynie, że jest to ciecz czerwonego koloru, a duża jej utrata prowadzi nieuchronnie do śmierci. Badania Leeuwenhoeka dokonały olbrzymiego przewrotu w nauce o krwi. Oglądając kroplę krwi pod mikroskopem Leeuwenhoek stwierdził, że nie jest ona jednolitym czerwonym roztworem, lecz składa się z jasnej płynnej substancji, w której znajduje się mnóstwo drobnych, żółtych, okrągłych tworów. Wiemy m.in., że jej ciężar właściwy wynosi 1,05—1,06, a lepkość jest 6-krotnie większa od lepkości wody. Jeżeli pobierzemy krew do probówki zawierającej środki zapobiegając krzepnięciu, a następnie odwirujemy, na dnie probówki zgromadza się czerwony osad z cienkim „białym kożuszkiem" na wierzchu, na nim zaś będzie znajdować się żółtawy lepki płyn, tzw. osocze. Czerwony osad zgromadzony na dnie probówki składa się z krwinki czerwonych, a biały „kożuszek" z krwinek białych. Objętość mas krwinkowej wykazuje znaczne różnice rodzajowe, czasem nawet gatunkowe, oraz wahania zależne od płci. U małp np. krwinki zajmują okol 42% objętości, u psa około 47%, u królika około 39%, u kury około 29%, a u żaby około 52%. U kobiet krwinki czerwone zajmują 35—40°/ objętości całej krwi, u mężczyzn natomiast 40—45%. Tak duże zagęszczenie krwinek czerwonych w części płynnej krwi nadaje jej za-j barwienie czerwone.