Nie mamy dowodów określających współdziałanie pomiędzy przy-tarczycami a innymi gruczołami wydzielania wewnętrznego, ponieważ działanie różnych gruczołów dokrewnych na gruczoły przytarczyczne można jedynie rozpatrywać pośrednio, tj. czy działają, czy też nie mają żadnego wpływu na przebieg przemiany wapniowofosforowej. Doświadczenia przeprowadzone na psach wykazały, że niedoczynność przysadki mózgowej prowadzi do niedomogi przytarczyc, a nawet ich zaniku. Hormony zaś płciowe oraz hormony tarczycy i nadnerczy wybitnie wpływają na kościotworzenie i uwapnienie kości. Ciekawy jest wpływ witaminy D na czynność przytarczyc. Wiele danych pozwala przypuszczać, że obecność jej jest konieczna, aby parathormon mógł działać we właściwy sposób. W przypadku braku witaminy D w organizmie dochodzi do wystąpienia niepokojących objawów charakterystycznych dla stanów przebiegających z obniżeniem poziomu wapnia. Porównując działanie witaminy D i parathormonu dostrzegamy pewne podobieństwa i różnice. Wspólną ich cechą jest to, że zarówno brak parathormonu przytarczyc, jak również niedobór witaminy D prowadzi nieuchronnie do powstania tężyczki.