Najstarsza, bo występująca już u ryb część została zaznaczona kolorem czarnym. Kropkowana — rozwija się u gadów, a kreskowana uzyskuje swój pełny rozwój dopiero u ssaków. Wymienione trzy części móżdżku otrzymują impulsy z trzech różnych odcinków układu nerwowego. W tym miejscu wystarczy wspomnieć, że nerw ten przewodzi impulsy powstające w receptorze odbierającym bodźce zależne od zmiany położenia ciała w przestrzeni. Druga część móżdżku otrzymuje impulsy powstające w specjalnych receptorach, położonych w mięśniach, ścięgnach i stawach pod wpływem ruchu poszczególnych części ciała. W końcu trzecia część móżdżku otrzymuje impulsy powstające w korze mózgowej. Móżdżek z kolei przesyła impulsy powstałe w jego korze do ośrodków położonych w pniu mózgu lub też do kory mózgowej. Pytanie, jaką rolę spełnia móżdżek, nurtowało uczonych już od bardzo dawna i chcąc na nie odpowiedzieć angielski uczony Willis podjął próbę usunięcia móżdżku u zwierzęcia doświadczalnego. Dopiero jednak dwa wieki później, niemal równocześnie, dwóm badaczom — Włochowi Rolando i Francuzowi Fluorensowi — udało się nie tylko usunąć móżdżek, ale również zaobserwować skutki takiego doświadczenia. Jak się okazało, zmiany dotyczyły czynności ruchowej operowanego zwierzęcia. Ruchy jego stały się niewspółmiernie duże lub małe w stosunku do zamierzonej czynności, często były wykonywane w niewłaściwej kolejności i utrudnione przez dość silne drżenie Zwierzę również z trudem utrzymywało równowagę, a jeśli zasłonięte mu oczy, traciło ją zupełnie. Płynął stąd oczywisty wniosek, że impul sy powstające w móżdżku wpływają na koordynację poszczególnych ruchów, dostosowując je do wykonywanej czynności. Z tego wnioski wynikało przypuszczenie, że w móżdżku, a ściślej w jego korze, musz< znajdować się ośrodki kierujące skurczami poszczególnych mięśni Przypuszczenie to okazało się słuszne i Nielsen podał swe go rodzaju mapę móżdżku przedstawiającą odcinki odpowiadające po szczególnym mięśniom.