Kościec klatki piersiowej składa się z mostka i 12 par żeber. Mostek, zbudowany z trzech kości płaskich — rękojeści, trzonu i wyrostka mieczykowatego, połączonych chrząstko-zrostami — ogranicza z przodu klatkę piersiową, leżąc w płaszczyźnie środkowej ciała. Żebro jest również kością płaską, ksztaftu podłużnej, łukowato wygiętej listwy. Składa się z tylnobocznej części kostnej — oraz z fragmentu przedniego, zbudowanego z chrząstki szklistej. Chrząstkowe części żeber zwiększają elastyczność klatki piersiowej podczas ruchów oddechowych. Kostna część żebra zakończona jest w tyle zgrubieniem, zwanym główką, które wchodzi w połączenia stawowe z trzonami kręgów. Położony dobocznie guzek żebra tworzy staw z wyrostkiem poprzecznym odpowiedniego kręgu piersiowego. Górne żebro łączy się z rękojeścią mostka chrząstkozrostem. Żebra dalsze w liczbie sześciu par (od drugiej do siódmej) łączą się bezpośrednio z mostkiem za pomocą stawów. Ósma, dziewiąta i dziesiąta para żeber połączone są w sposób pośredni: chrząstki ich łączą się z chrząstką siódmej pary żeber. Dwie dalsze pary żeber — jedenasta i dwunasta — są krótkie i nie dochodzą do mostka, kończąc się wśród mięśni ściany brzusznej. Siedem par żeber górnych nosi nazwę żeber właściwych, trzy następne — to żebra rzekome, a dwie ostatnie pary nazywamy żebrami wolnymi. Kościec klatki piersiowej stanowi osłonę dla znajdujących się wewnątrz narządów, a równocześnie uczestniczy w ruchach oddechowych.