Kolejne stadium podziału nosi nazwę metafazy. Figura utworzona z centrosomów i wrzeciona zajmuje wówczas położenie biegunowe. Centrosomy, połączone pomiędzy sobą włókienkami wrzeciona kariokinetycznego, umieszczają się na biegunach komórki, chromosomy zaś układają się w płaszczyźnie równikowej komórki. Jeżeli na ułożone w ten sposób chromosomy spojrzymy z góry, a więc od strony bieguna komórki, ujrzymy obraz przypominający układ gwiaździsty; stąd nazwa takiego ułożenia chromosomów — gwiazda macierzysta, czyli monaster. Jeżeli zaś komórkę w tym stadium będziemy oglądali z boku, czyli w płaszczyźnie równikowej komórki, zobaczymy obraz chromosomów w postaci płytki. Dlatego układ ten nosi również nazwę płytki równikowej. Ramiona włókien chromosomów są skierowane do obwodu komórki, a centromery stanowią miejsca przyczepu wrzeciona kariokinetycznego. W okresie tym następuje bardzo istotny akt — podział chromosomów. Ulegają one rozszczepieniu wzdłuż swych długich osi, w wyniku czego z jednego chromosomu macierzystego powstają dwa potomne, czyli tzw. chromatydy. Ułożone są one przez pewien okres czasu parami. Chromosomy potomne mikroskopowo nie różnią się od macierzystych i również są przyczepione swymi centromerami do włókienek wrzeciona. W okresie tym więc komórka ma podwójną liczbę chromosomów. Jak się domyślamy, rozdzielenie się chromosomów prowadzi równocześnie do rozdzielenia się informacji zawartej w cząsteczkach DNA. Wszystkie informacje mają więc swoje kopie. W wyniku rozdzielenia się chromosomów macierzystych, chromosomy potomne będą zawierały pełny komplet informacji niezbędnych dla przyszłej komórki, zaszyfrowany w kolejności ułożenia nukleotydów w cząsteczkach DNA.